Κάθε ταξίδι είναι γεμάτο εμπειρίες. Καλές ή κακές αυτό θα το κρίνει η πορεία. Αυτό ακριβώς έρχεται να μας διδάξει ο κύριος στη φωτογραφία. Ο Kevin, γνωστός στους δρόμους του Λονδίνου σαν Woody, είναι άστεγος εδώ και 5 χρόνια, χρήστης ναρκωτικών όπως δηλώνει ο ίδιος με απόλυτη ειλικρίνεια και αυτογνωσία. Αποφυλακισμένος εδώ και λίγο καιρό, επέστρεψε στο σπίτι που τον φιλοξενεί τα τελευταία χρόνια. Οι κρύοι, βρώμικοι και απάνθρωποι δρόμοι είναι το κρεβάτι του, το μπάνιο και η κουζίνα του. Μια ζωή χωρίς διεύθυνση και παραλήπτη.
Με απόλυτη φυσικότητα και ειλικρίνεια ξετυλίγει κομμάτια της ζωής του μπροστά στην Kατερίνα και εμένα. Δεν έχει κάνει ποτέ κακό σε συνάνθρωπο του. Δεν έχει ληστέψει ποτέ καμιά γριά στο δρόμο ή τον καλύτερο του φίλο για τη πρέζα. Κανένα πολυκατάστημα ξαφρίζει για να καταφέρει να πιέι ένα μπουκάλι καθαρό νερό και να ξεγελάσει τη πείνα του. Είναι ντροπή λέει που σας κλέψαμε τα μάρμαρα του Παρθενώνα και εξομολογείται οτι η καλύτερη του φίλη είναι Ελληνίδα. Και ενώ εμείς καπνίζουμε σα φουγάρα μπροστά του, ο ίδιος, αν και καπνιστής, δε ζητάει τσιγάρο παρά ανάβει ένα όταν η Κατερίνα του προσφέρει.Μας κάνει τρομερή εντύπωση η ευγένεια και η ανωτερότητα αυτού του άγνωστού που εδώ και ένα τέταρτο μας έχει κάνει να χαλαρώσουμε και να συζητάμε μαζί του λες και έχουμε βρεθεί με το καλύτερο μας φίλο στη μέση του δρόμου. Αφού του ζητήσω να ποζάρει για μιά αναμηστική φωτογραφία χαιρετιόμαστε (χωρίς χειραψία γιατί φοβάται ότι λόγω μίας πληγής στο χέρι του μπορεί να μας κολλήσει τίποτα) και μας λέει ότι αν είμαστε ποτέ στη περιοχή να ψάξουμε να τον βρούμε. Λίγα λεπτά αργότερα, αφού βγαίνουμε απο ένα κατάστημα, ο W έχει γυρίσει στο κόσμο του και ψάχνει ανάμεσα στα σκουπίδια για κάτι που μπορεί να τρώγεται ή να του είναι χρήσιμο.
Βλέποντας αυτούς τους ανθρώπους δημιουργείται πολλές φορές η εντύπωση ότι υπήρχανε πάντα έτσι. Μία κατάσταση που απλά υπήρχε. Προσπάθησα να φανταστώ τι ιστορίες μπορεί να κρύβει ένας τέτοιος άνθρωπος, τι τον έκανε χαρούμενο όταν ήταν παιδί, πως ένοιωθε όταν τον αγκάλιαζε η μητέρα του, πότε έκλαψε πρώτη φορά, τι τον έφερε σε αυτό το σημείο.
Η συνάντηση μας ήταν ένα απο τα πιο δυνατά γεγονότα αυτού του ταξιδιού. Είναι στη σκέψη μου συνέχεια. Η αύρα αυτού του ανθρώπου. Αν λοιπόν περάσετε ποτέ απο το Soho, ζητήστε τον Woody. Σίγουρα θα έχει κάτι ενδιαφέρον να σας πει.